Als er al één ding is, dat de producties van het Glitterbeat-label mij geleerd hebben, dan is het wel dat je je bij hen altijd aan het onverwachte kan verwachten. Ook deze keer is he volop prijs: in Uganda werd Faizal Mostrixx gevonden, een artistieke duizendpoot die zowel de dans, de choreografie als het producerswerk binnen zijn competenties heeft. Als muzikant maakte hij, bij mijn weten, tot nu toe enkele EP’s -waarvan “Transitions” hier wel enkele stofwolkjes veroorzaakte, maar verder lijkt het mij dat de man tot nu toe enkel bij een bepaalde in-crowd bekend is. Natuurlijk: wij hier in West-Europa weten zo goed als niks over de muziek die vandaag in Oost-Afrika gemaakt wordt en daarom alleen al is het een zegen dat er labels als Glitterbeat bestaan, die onze oren komen wassen en een heel nieuwe wereld doen opengaan.

Hoe dan ook, Mostrixx zit in de hoek die wel eens als “Afrofuturisme” omschreven wordt. Dat komt er, kort gezegd op neer, dat je te maken krijgt met heel veel elektronica, gelardeerd met traditionele gezangen en, zeker in dit geval, heel knappe melodielijnen, die achteloos door de dominante ritmepartijen worden geweven., bliepjes inbegrepen. Die ritmepatronen zijn onmiskenbaar traditioneel van oorsprong, maar ze worden modern ingekleed, met alle hedendaagse snufjes, die voorhanden zijn en die, in de handen van bekwame mensen -waartoe ik Faizal vanaf nu reken- zorgen voor een frisse sound, die ja met een andere ingesteldheid naar Afro-muziek doen luisteren.

Naar eigen zeggen, is Mostrixx van oorsprong eerder dansen dan uzikant: hij doorliep, zoals gebruikelijk, de hele hiphop, dubstep- en techno-cyclus en het is pas later dat hij ook zelf dingen begon te schrijven. Dat, bij een danser als hij, de ritmes een prominente plaats toebedeeld krijgen, is nogal vanzelfsprekend. Dat vaak eeuwenoude ceremoniëlen, zoals die van de besnijdenissen, en de bijhorende muziek meer dan een beetje doorsijpelen, mag ook nauwelijks verbazing wekken. Wat deze plaat echter te bieden heeft, gaat veel breder en veel dieper dan dat ik, nederige en dansonbekwame Westerling, kon vermoeden.

Dat gaat soms wel erg ver: opener “Onions and Love” bij voorbeeld, draait rond a cappella-zang van Kebenesh, een dame wiens taak erin bestaat uien te snijden in een restaurant in de Ethiopische hoofdstad Addis Abeba. Mostrixx hoorde haar en besloot terplekke haar gezang op te nemen en ik moet zeggen dat dat openingsnummer me ongeveer van mijn figuurlijk paard bliksemde. Je maakt ook kennis met de muzikale daden van multi-talent Giovanni Kiyingi, die “Tunes of the Jungle” en “Back to Tanzania” tot onweerstaanbare deunen omtovert, waarbij je -zelf ervaren- slechts met heel veel discipline kan blijven stilzitten.

Zangeres Morena Leraba komt dan weer uit Lesotho en haar inbreng maakt van “Loosely” een chant die heel lang in je hoofd blijft nazinderen. En zo val je met deze plaat van de ene verrassing in de andere en wat het strafste is: dit is helemaal niet “mijn” muziek, maar ik luister er nu wel al dagen naeen keer op keer naar. Deze plaat moet dus ergens een snaar raken, die ikzelf niet erg vaak aanraak. Ik vind dat bijzonder: in Afrika wordt vandaag bijzonder interessante muziek gemaakt, die heel gretig afwijkt van de stereopiepen die we al tientallen jaren voorgekauwd krijgen. Doe er uw voordeel mee, ook als u geen DJ bent ! Sterk werk, zeker weten. Glitterbeat…je kunt er een huis op bouwen !

(Dani Heyvaert)